Kwentong ANL
1:59 AM | Author: Conrado Abrugar Macapulay Jr.
Wednesday, February 13, 2008



Sa dinami-dami ng mga naranasan kong kahihiyan, heto na siguro ang pinakamatindi.



Araw-araw akong sumasakay ng aircon bus na pa-Quiapo papasok sa skul. Kung minsan masuwerte kapag nakakaupo, pero madalas nakatayo (ewan ko ba kung bakit lahat ng aircon bus nagsisiksikan sa EDSA samantalang napakalaki ng demand sa mga bus na biyaheng Quiapo). At impiyerno talaga kapag nakatayo ka, dahil para kayong nasa malamig na impiyerno... mas maganda siguro kung sbihin nating para kaming mga frozen canned sardines.



Pero ano ba itong aking ANL kanina, paksyet talaga, kung kelan naman ako nakatayo at nakipagsiksikan sa maraming tao, heto sya't nagpa-flag ceremony, parang gusto niyang makipag-agawan din ng space sa loob ng bus.

Yung nararamdaman kong pumipitik-pitik na sya, nanalangin ako ng taimtim na sana kaunti lang sumakay (asa ka tsong, paboritong sasalyan 'to ng mga taga u-belt) or sana matulog na lang siya ulit.

Heto na, palapit na ng palapit ang mga sexy back ng mga nakapaldang checkered na green. Nakow, ala na akong choice, kelangan nyang masaktan dahil sa kanyang kapangahasan. Tumapat ako sa gilid ng upuan and boom! It became coco crunch!

"Holy shit! Nobody could bear the excruciating pain of succumbing into a great shearing stress" pag-eemote ng aking ANL.

Pero matindi sya, no retreat, no surrender pa rin sya. Nakow, nagdagdag pa ng pasahero ang bus sa may Manggahan at Sandigan. Di siyempre, whenever a stress is applied to a system in equilibrium, the system will adjust itself in order to relieve the stress (sabi ni pareng Le Chetalier) Kaya napunta ako sa... OMG! isang female nursing student (inosente de ti, comatose kasi). huwag lang siya biglang gigising at lilingon, dahil tatampal sa cheeks nya si ANL.

hindi ko na nakontrol pa, dumausdos ang aking harap sa kanyang braso. Bigla siyang nagdilat ng mata kaya umiba ako ng direksyon and the bus suddenly deccelerate... Wapaak! Bumangga si ANL sa puwet ng girl na nakapalda na checkered na green. Nakahanap naman ako kaagad ng gilid ng upuan na mapagiipitan, until my ANL dwelged in the thick blanket of oblivion (Hindi na nakayanan, comatose na rin).

Yung medyo humupa na yung sitwasyon sa bus, nakita ko yung girl na na bumped ni ANL, talking with her friend and giggling, hiyang-hiya talaga ako. tapos umalis na yung katabi ng nursing student, e di its my turn to have a sit na. Bigla ba namang tumayo and lumipat sa may upuan malapit sa door. Hiyang-hiya talaga ako.

Moral Lesson: 1.Turuan ang mga ANL na kontrolin ang sarili.
2. "Brief man, nakakatayo pa rin"
-ANL
3. Sa oras ng pangangailangan, may gilid ng upuan na mapagiis-isan. LOL!
|
This entry was posted on 1:59 AM and is filed under . You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.

7 comments:

On February 14, 2008 at 1:25 AM , Heco said...

Huwaw...

 
On February 14, 2008 at 6:22 AM , Bulaang Katotohanan said...

dude! mind over matter! hahaha

 
On February 14, 2008 at 11:16 PM , Rcyan said...

Isa lang ang masasabi ko... Ikaw nga si Conrado... Conrado "Mahalay" Macapulay, Jr...
Keep blogging tol! Aabangan ko ang mga susunod mo pang entries... Mweheheheheheh!!! Sana hindi kasing barubal nito 'yung susunod. (~~,)

Sorry ha,Hindi ako maka-relate... Babae kasi ako... Nga pala, Conrado, si Cherry to. Baka magtaka ka kung sino si Rcyan... (^-^)

 
On February 16, 2008 at 3:49 AM , FerBert said...

buti hindi ka nasampal... LOL

daan daan sa blog mo

 
On February 19, 2008 at 2:08 AM , Dear Hiraya said...

mahalay mahalay mahalay!!!

http://hiraya.co.nr

 
On February 17, 2009 at 9:27 PM , jers said...

i knew it! i knew it!

 
On July 8, 2010 at 2:05 AM , Rcyan said...

ayun na! haha! sayang ang mga braziliana!